Hazara Genocide Archive

زندگینامه شهید عارف حسین شایگان عارف حسین شایگان در سال 1369 اولین صدای اعتراض خود را بلند کرد و درخانواده به دنیا آمد که قبلا یک شهید را تقدیم جامعه کرده بود. خانواده ای که با روحیه آزادی و آزادگی زنده بود و زندگی کرد. آری! او در خانواده شهید قربانعلی به دنیا امد، با به دنیا آمدنش نور امید و روشنایی اعتماد را در قلب خانواده تاباند، و پدرش نام او را عارف حسین گذاشت. " عارف " یعنی کسی که درای معرفت، دانش و علم است. شخصیت دانشمند، معرفت پرور و معارف دوست " حسین " یعنی مرد ازادی، عزت اسوه ازادی طلبی و مبارزه با استبداد، ظلم، جفا و بی عدالتی. کودکی نو تولد ما را عارف حسین نامید و او عارف بود و حسین وار و حسین گونه همیشه مخالف هر نوع بی عدالتی و خواستار آزادی. عارف حسین الفبای معرفت را در مکتب خانه محلی آموخت و برای آموختن نبوغ خویش را نشان داد و بعد ها با حالت مستعد و آماده وارد مکتب خانه عصری دولتی در زادگاهش گردید. دوره ابتداییه اول و دوم را در همین جا به اتمام رساند. از آنجایکه علاقه زیاد به جستجوگری داشت، دوره متوسطه رادر لیسه استاد شریفی حوتقول طی کرد . او در این دوره که خود رشد فکری یافته بود خود را شناخته بود با معلم زبده و چیره دست استاد قربانی آشنا شد، او ایشان را با ادبیات و جامعه آشنا کرد. او در دوران متوسطه شاگرد لایق و از جمله کسانی بود که در صدر جدول صنفی قرار داشت. در همین دوره او استعداد خود را در نوشتن و نویسندگی ، صحبت و سخنرانی و در عین حال در مدیریت و رهبری گروهی نشان داد و جمعی از شاگردان را جهت دهی می کرد. عارف چون همیشه با اندیشه و سوال که: چرا عمویم شهید شد است؟ چرا نتوانسته است او را در این جا بیاورد و دفن کنند؟ رو به مطالعه تاریخ زندگی ملت خویش آورد. و جواب این چراها را در لابلای کتاب های تاریخ می جستند. در این مطالعات شان به عمق فاجعه ی استبداد و انحصار پی بردند و مظلومیت تاریخی خویش را شناخت. او همیشه با درد از عبدالخالق ، شرین، جهل دختران و سایر اسوه های مقاومت نام می برد. مطالعات عارف تنها بسنده و منحصر به مطالعات تاریخ افغانستان نبود او کتاب های آزادی خواهی و آزادیخواهان را مطالعه می کرد، او با اندیشه های دکتر شریعتی ، مطهری و بازرگان از جمله روشنفکران دینی ایرانی و ازادی طلبان آشنا بود او با گاندی، نیلسون ماندلا، چیگوارا، کاسترو و خیلی از کسانی دیگر را می شناختند. عارف نتوانست دوره لیسه را در حوتقول بخواند زیرا می خواست افتخار فراغت را از منطقه خویش داشته باشد، لذا دوره لیسه را در پاتو به اتمام رساند. او در که کار خود را با فعالیت های فرهنگی آغاز نموده بود، دراین دوره با حدیت تمام به پیش می برد که در تمام برنامه های فرهنگی و علمی در پاتو نقش او برازنده تر از همه بود. عارف زمانی که مشغول تعلیم در صنف یازدهم بود توانست، با همصفنان خود بزرگترین کار تاریخی را در تاریخ مکتب و فرهنگ پاتو انجام دهند. او از جمله کسانی بود که در اعمار ساختمان کتابخانه مکاتب پاتو نقش ارزنده و موثر را بازی نمود. ایشان با شعار " تنها راه ترقی و پیشرفت مردم ما و نجات از بدبختی ها فقط مطالعه و کتاخوانی است" توانستند اعتماد مسافرین خارجی را جلب و کمک های را از آنان و مردم جاغوری جمع آوری کرده و پایه ریز اعمار کتابخانه باشد. او در جمع آوری و خرید کتاب در کتابخانه و نیز در کتابخانه شهید قربانعلی نقش بسیار چشمگیر داشت. ایشان با اینکه متعلم صنف یازدهم بود و باید آمادگی ورود به مقطع بالاتر را می گرفت با صرف وقت شان همراه با همصنفان شان در یک سال تمام دویدند و از نقاط مختلف جاغوری کمک جمع آوری نمودند و مسافرین خارجی را متقاعد ساختند تا این کتابخانه عظیم و زیبای را ساختند که قطعا یکی از کتابخانه های غنی در سطح جاغوری می باشد. ایشان در همین دوره وظیفه معلمی را در مکتب شهید قربانعلی انجام می داد. او معلم نمونه از جهت تدریس و اخلاق بود. بالاخره او بعد از اتمام صنف دوازدهم در سال 1388 برای ورود به دانشگاه آماده شد و در امتحان کانکور شرکت کرده و با نمره عالی وارد دانشکده اقتصاد هرات شده و بعد از چهار سال از آنجا فارغ گردید. او با تکیه به توانایی خود وارد جامعه شده و در این اواخر کارمند وزارت عدلیه بود. اما روحیه ای ازادی خواهی و عدالت طلبی ایشان را آرام نگذاشت و به جمع جنبش روشنایی پیوست و یاد و نام خویش را در جمع آزادی خواهان و عدالت طلبان تاریخ جاویدانه کرد. روحش شاد و یادش گرامی باد! منبع: فیس بوک رهروان شهدای جنبش روشنایی